ALBORADA - Cantares Gallegos - Rosalía de Castro

I

Vaite, noi-
te,-vai fuxin-
do.-Vente, auro-
ra,-vente abrin-
do.-Co teu ros-
tro-que, sorrin-
do,-¡¡¡á sombra espanta!!!

¡Canta!
Paxariño, can-

ta-de ponliña en pon-

la,-que o sol se levan-

ta- polo monte ver-

de,-polo verde mo-
te,- alegrando as her-

bas,- ¡alegrando as fon-

tes...!

¡Canta, paxariño alegre,

canta!

¡Canta porque o millo medre,

canta!

¡Canta porque a luz te escoite,

canta!
Canta que fuxéu a noite.

Noite escura
logo ven
e moito dura
co seu manto

de tristura,

con meigallos

e temores,

agoreira

de dolores,

agarimo

de pesares,

cubridora

en todo mal.

¡Sal...!

Que a auroriña

o ceu colora

cuns arbores

que namora,

cun sembrante

de ouro e prata

teñidiño

de escalrata.

Cuns vestidos

de diamante

que lle borda

o sol amante

antre as ondas

de cristal.

¡Sal!...

Señora en todo mal,

que o sol

xa brila

nas cunchiñas do areal;

que a luz

do día

iste a terra de alegría;

que o sol

derrete con amor a escarcha fría.

II

Branca auro-

ra-ven chegan-

do-i ás porti-

ñas-vai chaman-
do-dos que dor-
men-esperan-
do-¡o teu folgor!...

Cor...

de alba hermosa

lles estende

nos vidriños

cariñosa,

donde o sol

tamén suspende,

cando aló

no mar se tende,

de fogax

larada viva,

dempóis leve,

fuxitiva,

triste, vago

resprandor.

Cantor
dos aires,
paxariño alegre,
canta,
canta porque o millo medre;
cantor
da aurora,
alegre namorado,
ás meniñas dille
que xa sal o sol dourado.

Que o gaiteiro,
ben lavado,
ben vestido,
ben peitado,
da gaitiña
acompañado
¡á porta está!...
¡Xa!...

Se espricando
que te esprica,
repinica,
repinica
na alborada
ben amada
das meniñas
cantadeiras,
bailadoras,
rebuldeiras;
das velliñas
alegriñas;
das que saben
ben ruar.

¡Arriba
todas, rapaciñas do lugar,
que o sol
i a aurora xa vos vén a dispertar!
¡Arriba!
¡Arriba, toleirona mocidad,
que atru-
xaremos, - cantaremos o ala... lá!!!

"A máis grande dificultade que achéi pra escribir esta alborada, foi o meu deseio de que saíse nun todo arregrada á música. Conseguín esto, pro foi a custa da poesía; non podía ser de outro modo, cando se dá cum aire tan estraño e tan difícile da acomodarlle letra algunha." (Nota de Rosalía de Castro)

Rosalía de Castro