A miña Galicia

Nunca máis atoparei unha terra
tan verde, tan grande, tan pequena,
unha terra á que guía unha estrela,
unha terra, toda ela, de frescura chea,
¡é a miña Galicia queridiña!

Co son das súas gaitas esperta,
a miña terra, ao mar sempre aberta,
toda ela de fina choiva cuberta,
co ar do luscofusco retorna a súa morriña,
¡é a miña Galicia queridiña!

Ela é a terra que crece entre carballeiras,
refréscase cos ventos da mar súa,
que baila ao son das alegres muiñeiras,
e iluminada na noite pola branca lúa,
quen quita da súa terra a tristura,
a mágoa e sombra da pena súa.
Das noites eu quero a súa frescura,
do mar respirar o seu salgado ar
e ver na súa auga brillante e pura
o futuro do seu continuo camiñar,
sen pausa dentro da inmensidade
dun bravo mar en cada espertar.
Os teus barcos que sucan en soidade

cada mañá, a súa ruta o mar borrará

e regresarán volvendo á serenidade
polo camiño que as súas olas trazará.
Hoxe camiñei polo teu verde prado
co primeiro albor do teu mañá,
a túa paisaxe na miña mente está cravado.
Quen cos teus ollos atópase, Galicia,
non quererá marchar do teu lado,
porque coa túa luz verá a ledicia
dunha terra sempre pequena, sempre grande,
pero que che envolverá cunha caricia.