A noite incendiada

A noit’esperta en chamas,

o quente ardor do ar
devor’a terra galega,
comend’o seu verde chan.

A miña terra galega devorada
obsérvase dend’a mar,
as súas cinzas son arrastradas
ás augas da súa sal.

Ai, ti, a miña queridiña Galicia,
se as túas brasas apagar
puides’eu non dubidaría
chorar para podelas sufocar.

Todo foi culpa da man humana,
todo por non axudar...
Ai, ti, a miña querida Galicia,
se as túas brasas soubese apagar...

Miña terra verde soñada
coa choiva volv’espertar,
virán de novo as bolboretas
e os teus verdes prados renacerán.